Gemist worden!

In mijn werk hoor ik veel problemen waar mensen zich grote zorgen over maken: relaties die niet lekker lopen, verlies van werk, moeite met keuzes maken, problemen met de kinderen. Niet lekker in het vel zitten, Burn Out en Bore Out en nog veel meer.

Ik adviseer soms eerst een systemische opstelling te doen alvorens we de oorspronkelijke hulpvraag aanpakken. Vaak ontdekken we een patroon dat zich herhaalt vanuit voorgaande generaties. Door de onvoorwaardelijke liefde en loyaliteit blijven de patronen vaak in stand en dragen we lasten die ons niet toebehoren.

De systemische opstellingen die ik, wekelijks naast mijn praktijk thuis, in een kliniek in Duitsland doe, confronteert me met een andere cultuur en andere geschiedenis. De gezinnen van herkomst zijn vaak veel kleiner. De ouders of grootouders van mijn cliënten daar hebben veel minder broers en zussen dan die van mijn Nederlandse cliënten. Dit maakt de opstellingen niet eenvoudiger. De thema’s en herhalende patronen die voorkomen zijn vaak ernstige “erfenissen” uit WO I en WO II.

Opa’s of vaders die niet teruggekomen zijn uit krijgsgevangenschap of van het slagveld en daardoor gemist worden. Mannen die na vele jaren veranderd, onherkenbaar, lichamelijk en geestelijk terugkomen bij hun dierbaren. En daardoor “gemist” worden.

Moeders en oma’s die met hun kroost moesten vluchten van het land wat ze ontnomen werd en daardoor hun thuis misten. Vrouwen, grootmoeders en moeders van mijn Duitse cliënten die tijdens de vlucht gruwelijke dingen gezien maar vooral ervaren hebben en dingen gedaan hebben om zichzelf en de kinderen te beschermen tegen verkrachting, uithongering, roof etc. door soldaten onderweg naar het front. Deze vrouwen die met angst en wantrouwen naar medemensen verder leefden. In een overlevingsmodus, jarenlang, en daardoor geen liefde konden uiten naar hun eigen kinderen. Zeker niet naar de kinderen die uit verkrachtingen geboren werden. Een stuk geschiedenis dat iets na laat waar nu generatie op generatie nog problemen mee heeft. En dan de schuld en schaamtegevoelens waarmee een familie belast is omdat de eigen vaders/grootvaders daders waren van oorlogsgruwelijkheden. Niet te vergeten de angst waarmee jonge jongens moesten vechten. Angst, schuld, schaamte, berouw, pijn verdriet en gemis van …

Dit alles kan zich ontvouwen tijdens een opstelling. We geven de dragers van deze zware lasten de uiteindelijke erkenning krijgen die ze verdienen. Mensen die verlangen om gezien te worden door hun ouders terwijl die op hun beurt de liefde zochten bij de generatie daarvoor. Als het ware staan velen omgedraaid naar het verleden. Verlangend naar de liefde van hun (voor)ouders terwijl die op hun beurt steeds hebben moeten overleven en niet de liefde en aandacht konden schenken waar ze zelf ook zo naar verlangden. Wat een immense machteloosheid en verdriet brengt deze erfenis met zich mee.

In voel me nederig bij het besef dat ik hier inkijk krijg en ben bij iedere opstelling diep onder de indruk van de verborgen dynamiek in een familie.

Dit is maar een fractie van onze erfenissen uit onze geschiedenis. En zoals het spreekwoord zegt: De geschiedenis herhaalt zich.

Wij worden dagelijks geconfronteerd met mensen die uit verre landen met hele andere culturele en morele achtergronden.

Deze mensen en hun kinderen, straks kleinkinderen of achterkleinkinderen dragen lasten met zich mee die voor vele onzichtbaar zijn en waar moeilijk hulp voor geboden kan worden. Trauma’s, verlies van dierbaren en het achterlaten van hun roots zal zijn sporen nalaten. Sporen waarvoor velen onze deskundige hulp nodig hebben. Generaties die volgen en hulp nodig hebben van onze hulpverleners en van de GGZ.

Door het beleid van onze regering en zorgverzekeraars wordt er steeds minder zorg geboden. Er lopen veel dolende zielen rond en we schieten nu al tekort voor de mensen waar wij meer inzicht en begrip hebben m.b.t. hun culturele en familiare achtergronden.

Wie zal voor deze mensen zorgen? De vluchtelingen, uit verre en vreemde landen en hun volgende generaties begrijpen, als ze vastlopen? Wie zal de taal van hun ziel begrijpen? Wie zal begrijpen welke lasten ze met zich mee dragen, bewust of onbewust?

Ik maak mij zorgen! Maak jij je ook zorgen? Want jij en ik en onze naasten en onze kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen zullen met deze “erfenissen” en de daarmee gepaarde machteloosheid geconfronteerd worden.

Wie missen zij en door wie worden zij gemist?

Wat missen wij?